"Ukazała się nam naga prawda : kto raz stanie się alkoholikiem, ten pozostanie nim na zawsze. Nawet bowiem po najdłuższym okresie abstynencji nic się nie zmienia i nawrót do picia przyniesie zawsze te same skutki.
Jeśli z całym przekonaniem zaplanujemy zaprzestanie picia, nie może być mowy o żadnych wyjątkach, ani o żadnej podświadomej myśli i nadziei, że kiedyś w przyszłości staniemy się odporni na alkohol."
ANONIMOWI ALKOHOLICY, str. 27

Ciężko jest wytłumaczyć komuś co to jest chororoba alkoholowa, ponieważ ja jako alkoholik kojarzy się z osobą, która pije za dużo i za często. Taka osoba kojarzy się z  degeneracją socjalną, brakiem pracy, bezdomnością i częstymi wizytami policji w domu.
Nieprawdą jest, że zawsze piłem za dużo. Wielu alkoholików ma długie przerwy (abstynencję) w piciu, ja nie. Często nie upiłem się aż do nieprzytomności. Tylko w ostatniej fazie choroby alkohol staje się jedynym celem życia. Większa część alkoholików jest mistrzami w ukrywaniu konsekwencji nadużywania alkoholu.i oddala od siebie i od innych negatywne doświadczenia związane z alkoholem.

Alkoholik to wg mnie ktoś, kto kupuje żelazko, czyta insrukcję i wie, że nie wolno go dotykać ręką gdy jest rozgrzane. Jednak pomimo to musi go dotknąć i wypróbować. W tym alkoholik nie różni się od innych ludzi, ponieważ to czysta ludzka ciekawość. Zdrowy człowiek następnym razem nie dotknie  lub będzie uważał. Natomiast alkoholik będzie się zastanawiał godzinami dlaczego się sparzył i w końcu dojdzie do wniosku, że to wina kontaktu. Będzie podłączał żelezko do innego kontaktu i powtarzał eksperyment. Potem będzie twierdził, że to żelazko jest złe i zaniesie go do sklepu żeby go wymienić. Trochę później dochodzi do wniosku, że to wina zakładu energetycznego...itd.,itd.

Problem nie polega na samej konsumpcji alkoholu tylko w niewyciąganiu konsekwencji ze szkodliwego jego działania. Osoby nieuzależnione znają również "pozytywne" działanie alkoholu i korzystają z niego, jednak w ich przypadku są uwzględniane negatywne skutki i wyciągane odpowiednie wnioski. Moja choroba polega na tym, że wierzę w cudowną moc alkoholu, który "daje" siłę, odwagę, relaks... .
W dodatku  wiedziałem o konsekwencjach nadmiernego picia, jednak rozwijałem systemy samokontroli, w rzeczywistości była to jednak iluzja.

Wymyślałem, że jesli zmienię tylko rodzaj alkoholu to działanie będzie mniejsze. Twierdziłem, że wiem kiedy mam dosyć, a pomimo tego nie potrafiłem powiedzieć stop...idę tylko na dwa piwa do baru a wychodzę z niego po 10 godzinach...i nie potrafię sobie wytłumaczyc jak się to mogło stać.

Alkoholizm jest tak naprawdę błędnym myśleniem. Myśli moje kręcą się (świadomie lub nieświadomie) wokół alkoholu. Ta obsesja picia może prowadzić do niewyobrażalnych konsekwencji dla mnie samego i osób z mną związanych. Wielu partnerów alkoholików , którzy starali się pomóc im i eliminowac alkohol ze wspólnego życia, doświadczyli nieludzkiego zachowania osoby, która walczy o "swój" alkohol wszelkimi metodami (nawet tymi najgorszymi). Aby zdobyć alkohol również może złamać prawo. U mnie to miało miejsca.

Obsesja picia oznacza dla mnie, że wolałbym stracić życie niż  to, że ktoś może pozbawić mnie alkoholu, jeszcze tłumacząc moje dziwne zachowania tym, że po prostu lubię alkohol i że nie mam z nim problemów. Najgorsze jest to, że ja sam wierzyłem w swoje kłamstwa.

"Jedna szklanka to za dużo a tysiące za mało"... Ja Peter alkoholik, który rozumie, że pierwsza szklanka inicjuje wpadanie w ciąg alkoholowy i szukałem pomocy, bo jestem świadomy, że sam nie dam rady.

A TY?